Τι με έμαθε το σχολείο

Παρακολουθούσα ένα βίντεο στο YouTube και έγινε η αφορμή και η έμπνευση για να γράψω το όσα θα διαβάσετε παρακάτω. Μιλούσε ένας για το τι εικόνα είχε σχηματίσει για τον εαυτό του όταν τελείωσε το σχολείο και η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας σε αυτό. Τα πιο σημαντικά και ίσως καλύτερα χρόνια της ζωής μας τα περάσαμε κλεισμένοι σε μια τάξη 7 ώρες την ημέρα, στην καλύτερη περίπτωση, διαβάζοντας και ακούγοντας πράγματα που ίσως και να μη μας φάνηκαν τόσο χρήσιμα τελικά στην καθημερινότητα μας. Πέρα από τη διδακτέα ύλη, το σχολείο ως μέσο κοινωνικοποίησης παραδίδει και άλλα μαθήματα θέλοντας και μη, όπου ένα παιδί σε νεαρή ηλικία μην έχοντας κριτική σκέψη ούτε καν την ελευθερία να εναντιωθεί ή να αμφισβητήσει αυτά που ακούει, τα λαμβάνει ως δεδομένα, σαν ευαγγέλιο που πρέπει να ακολουθεί γιατί κάποιος μεγαλύτερος του τα είπε. Με αποτέλεσμα σαν ενήλικας αυτές οι διδαχές να έχουν ριζώσει βαθιά μέσα του σαν πεποιθήσεις, που στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το κάθε άτομο σαν ξεχωριστή οντότητα.

Είναι σκληρό να σου επιβάλλεται να μεγαλώνεις σε αυτό το περιβάλλον αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, που είναι τα πιο κρίσιμα, απ' τη στιγμή που τότε αναπτύσσεται ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα σου και τα πιστεύω σου για τη ζωή, αλλά ακόμη χειρότερα για σένα! Αν είσαι τυχερός αυτά τα χρόνια μπορεί να είναι και τα καλύτερα της ζωής σου, γιατί στην καλύτερη και σπάνια περίπτωση ή κάτι έχεις μάθει σωστά από το σπίτι ή κάποιος σε συμπαθεί και σε ευνοεί σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές κάνοντας άδικες διακρίσεις.

Γιατί πείτε μου ποιος δεν είχε στο σχολείο του ή στην τάξη του αυτό το “άτακτο” ή αντιδραστικό παιδί που ο δάσκαλος πάντα του φώναζε και το έβαζε τιμωρία, όπου κανείς δε το έκανε παρέα, όλοι το απέφευγαν γιατί ήταν “κακό” ή κακή επιρροή για τους υπόλοιπους; Γιατί λοιπόν αυτό το παιδί όταν είναι στην πραγματικότητα διαφορετικό, όταν χρειάζεται άλλο τρόπο αντιμετώπισης και περισσότερο χρόνο κοινωνικοποίησης, από μικρή ηλικία να πιστέψει ότι είναι κακό; Ότι δε θα πάει πουθενά στη ζωή του, ότι το πιο πιθανό στο μέλλον αν συνεχίσει αυτή τη συμπεριφορά να καταλήξει σε μια φυλακή; Μήπως λοιπόν το σχολείο αντί να σε εμπνέει και να σου δημιουργεί θετικές πεποιθήσεις για τον εαυτό σου, απλά κρίνει και προεξοφλεί την υπόλοιπη ζωή σου με βάση τη συμπεριφορά και την τωρινή σου κατάσταση; Γιατί πόσα μπορεί να ξέρει ένα παιδί του νηπιαγωγείου, του δημοτικού ή του γυμνασίου; Πόσα μπορεί να ξέρει για το πως να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του και καταστάσεις πρωτόγνωρες για αυτό;

Γιατί το σχολείο να βάζει ταμπέλες σε παιδιά και ανθρώπους και να μεγαλώνει ανασφαλείς και δέσμιους λανθασμένων πεποιθήσεων των παιδικών τους βιωμάτων ενήλικες; Και δε τα θυμάμαι εγώ όλα λάθος ή όλα μαύρα γιατί οι διδασκαλίες των “τέλειων” καθηγητών- ανθρώπων συνεχίζονται μέχρι σήμερα και πραγματικά θυμώνω όταν ακούω τέτοια περιστατικά να συμβαίνουν σε παιδιά συγγενών, φίλων και γνωστών. Γιατί εγώ αυτό που έμαθα απ' το σχολείο είναι ότι είμαι ντροπαλή, ότι είμαι ήσυχη, ότι η γνώμη μου δε μετράει αν δεν συμφωνεί με την πλειοψηφία και καλύτερα να μην την εκφέρω καθόλου, ότι είμαι καλή αλλά μπορώ να γίνω και καλύτερη αν προσπαθήσω περισσότερο (κι αν δε θέλω να προσπαθήσω περισσότερο(;) γιατί παρά το νεαρό της ηλικίας μου αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχει καμία σημασία ο βαθμός που θα πάρω, γιατί δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική μου αξία και δεν ανταποκρίνεται στην προσπάθεια που ξέρω ότι έκανα; Γιατί καταλαβαίνω ότι ένας βαθμός δεν έχει καμία αξία ουσιαστικά, ακόμα κι αν το εκπαιδευτικό σύστημα θεωρεί ότι είναι σωστό να κρίνουμε και να βαθμολογούμε παιδιά και ανθρώπους.) ή τουλάχιστον ήμουν μια από τις αγαπημένες μαθήτριες του τάδε δασκάλου ή καθηγητή. Ότι στο σχολείο δεν έρχομαι για να μάθω αλλά για να αποστηθίσω απ' έξω όγκους διδακτέας ύλης, που μόλις τελειώσει η σχολική χρονιά θα την ξεχάσω και που στην πραγματικότητα δε θα μου χρειαστεί και ποτέ. Ότι οι κόποι δεν ανταμείβονται και δεν έχει σημασία πόσο προσπάθησες, αν τελικά ο βαθμός σου είναι μικρότερος από του συμμαθητή σου που τα αντέγραψε όλα απ' το βιβλίο. Ότι δεν αρκεί να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να είσαι περήφανος για τις προσπάθειες σου γιατί δεν πήρες το μεγαλύτερο βαθμό. Ότι το σχολείο και η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου που στο τέλος κερδίζει ο πιο πονηρός και όχι ο ικανότερος. Ότι κάθε στιγμή ότι και να πεις ότι και να κάνεις θα κριθείς για αυτό, οπότε καλύτερα να προσέχεις πως συμπεριφέρεσαι. Το σχολείο μου έμαθε ότι για να πας μπροστά πρέπει να γίνεις λίγο περισσότερο από κάτι άλλο και λίγο λιγότερο από σένα.

Και θα μπορούσα να συνεχίσω να απαριθμώ ένα σωρό ακόμα πράγματα που το σχολείο λανθασμένα με έμαθε για εμένα και για τη ζωή αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει τα όσα δε με έμαθε.

Το σχολείο δε μου έμαθε τίποτα για μένα και για το πόσα είμαι ικανή να πετύχω. Το σχολείο δε με βοήθησε να ανακαλύψω όλες τις πτυχές του εαυτού μου και να δω τι άνθρωπος είμαι πραγματικά. Το σχολείο δε μου έμαθε να αποδέχομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου! Το σχολείο δε με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος παρά μου έδειξε ότι αρκεί μονάχα να γίνω καλύτερος από τον διπλανό μου. Το σχολείο δε μου έμαθε να μην αναζητώ την επιβράβευση από αλλού παρά μονάχα από τον εαυτό μου. Το σχολείο δε μου έμαθε πόσο ανεξάρτητη είμαι και πόσο δε με ενδιαφέρει (ούτε και πρέπει να με απασχολεί) η γνώμη των άλλων. Το σχολείο δε μου έμαθε να απολαμβάνω τη ζωή αλλά να προσπαθώ διαρκώς για την επίτευξη ανούσιων στόχων. Το σχολείο δε μου έμαθε πόσο ελεύθερος άνθρωπος είμαι ουσιαστικά και πως μπορώ να δημιουργήσω τη ζωή μου όπως ακριβώς θέλω αν κατανοήσω πραγματικά τις δυνάμεις που κρύβω μέσα μου, ανεξάρτητα απ' τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Το παρελθόν σου δεν καθορίζει το μέλλον σου, παρά μονάχα το παρόν και οι αποφάσεις που παίρνεις για σένα την κάθε στιγμή, μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη και τη ζωή σου.

Όσα μου έμαθε το σχολείο για μένα στην πραγματικότητα δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με μένα! Δεν είσαι ο άνθρωπος που λένε οι άλλοι ότι είσαι και ο τρόπος που σε αντιλαμβάνονται. Εδώ καλά καλά δεν γνωρίζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου πως μπορεί να σε ξέρει και να σε κρίνει κάποιος άλλος; Ο καθένας μας είναι πολλά περισσότερα από όσα μπορεί καν να φανταστεί. Είτε είσαι τώρα στο σχολείο, είτε μόλις τελείωσες, είτε βρίσκεσαι σε μια φάση της ζωής σου όντας ακόμα επηρεασμένος από την γνώμη των άλλων και τις πεποιθήσεις χρόνων που κουβαλάς από την παιδική ηλικία μαζί σου, αν ένα πράγμα πρέπει να κάνεις είναι να ανακαλύψεις μόνος σου τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Να βρεις μόνος σου όσα θες να πετύχεις και να μην αφήσεις κανέναν να βάλει ταβάνι στα όνειρα σου γιατί κάποτε έκαναν το ίδιο και στα δικά του όνειρα. Γιατί κάποτε και ο ίδιος ήταν στη δική σου θέση, γιατί ακόμα και τώρα ως ενήλικας πια δεν έχει ανακαλύψει ούτε το 1% των δυνατοτήτων του, αλλά έχει πείσει τον εαυτό του πως είναι ικανός μονάχα για όσα οι άλλοι του είπαν κάποτε ότι μπορεί να καταφέρει.

Γι' αυτό είναι σημαντικό καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου να μην αφήνεις το περιβάλλον σου να σε επηρεάζει κι αν είναι δύσκολο να το καταφέρεις αυτό τότε άλλαξε περιβάλλον. Ανακάλυψε μόνος σου τον εαυτό σου και σταμάτα να περιβάλλεσαι ακόμα και στην ενήλικη ζωή σου από ανθρώπους που υποβιβάζουν και δεν σέβονται την μοναδικότητα σου. Που σε κρίνουν γι' αυτό που είσαι και σε παροτρύνουν έμμεσα να γίνεις ένας με αυτούς. Κατάλαβε μέσα σου ότι ήρθες στον κόσμο για να τον αλλάξεις και να δημιουργήσεις τη δική σου πραγματικότητα, να είσαι ο σεναριογράφος στο έργο της δικής σου ζωής και όχι πρωταγωνιστής στη ζωή ενός άλλου.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους όταν τα αποτελέσματα των κόπων μου μου έδωσαν τη δυνατότητα να γίνω καθηγήτρια αρνήθηκα κατηγορηματικά! Γιατί άλλωστε να θες να είσαι μέρος ενός συστήματος που μόνο εκπαίδευση δεν παρέχει. Που οι καθηγητές κοιτάνε πως απλά θα καλύψουν την ύλη, πως απλά θα κάνουν την δουλειά τους (γιατί και να θέλουν δεν έχουν το περιθώριο να κάνουν διαφορετικά) και δεν νοιάζονται για το κάθε παιδί ξεχωριστά και τις ανάγκες του, γιατί κάποτε δεν νοιάστηκαν ποτέ και για τις δικές τους ανάγκες. Με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτός ο υποχρεωτικός φαύλος κύκλος εκπαίδευσης που δε σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να διευρύνεις τους ορίζοντες σου, αλλά σου πλασάρει μια παλαιωμένη πρακτική που σε μαθαίνει ότι πρέπει να ακούς και να εκτελείς ότι σου λένε γιατί αλλιώς θα τιμωρηθείς, που δεν αφήνουν το νου σου να ταξιδέψει, αλλά τον υπερφορτώνουν συνεχώς με πληροφορίες για να σε κρατούν διαρκώς απασχολημένο και κοιμισμένο σε μια ρουτίνα που σε εκπαιδεύει να γίνεις ένας υπάκουος στρατιώτης, γιατί τέτοιοι χρειάζονται στην κοινωνία αλλά δε στο λένε. Να μη σηκώνει κανείς κεφάλι και να εκτελεί πιστά ότι του λένε χωρίς το περιθώριο της αμφισβήτησης. Με αποτέλεσμα μετά από όλη αυτή την πλύση εγκεφάλου που δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις υποστεί, αλλά έχεις πιστέψει και δεχτεί ότι έτσι είναι η ζωή και έτσι λειτουργεί η κοινωνία μας σήμερα, φτάνει η στιγμή που βρίσκεσαι σε φάση ανεύρεσης εργασίας και κάθεσαι και δέχεσαι καταστάσεις γιατί νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, γιατί έτσι σε έμαθαν να νομίζεις ότι δεν έχεις επιλογή! Πάντα όμως έχεις επιλογή...

Αν ένα πράγμα ΜΟΥ έμαθα κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου είναι ότι μπορείς πραγματικά να κάνεις τα πάντα! Δεν έχει σημασία αν τελείωσες το σχολείο, δεν έχει σημασία η σχολή που έβγαλες, δεν έχει σημασία σε τι φάση βρίσκεσαι στη ζωή σου, δεν έχει σημασία τι καταστάσεις βιώνεις... γιατί πραγματικά φτάνει μόνο να το αποφασίσεις, για να καταφέρεις οτιδήποτε κι αν σκεφτείς να κάνεις ή να γίνεις στη ζωή σου! Μόνο μια απόφαση σε κρατάει μακρυά από την εκπλήρωση των ονείρων σου. Κι αν μπορώ να το κάνω εγώ και ο διπλανός σου, σίγουρα μπορείς να το κάνεις κι εσύ! Δε σε ξεχωρίζει τίποτα από κανέναν! Κανείς δεν είναι ικανότερος από κανέναν! Το μόνο που σε σταματάει από το να πετύχεις όσα μπορείς να πετύχεις στη ζωή σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!

Αν σας άρεσε το σημερινό post κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας σε Instagram και Twitter για να μη χάνετε όλες τις νέες ενημερώσεις!

SPREAD THE LOVE