Άλλο ένα θέμα από τα πολλά που πρέπει να μας απασχολούν για το γενικό χάος που συμβαίνει εκεί έξω. Τι να πρωτοαναφέρεις όμως, με τι να πιαστείς και τι να λύσεις στην τελική; Το θέμα της γρήγορης μόδας δεν το έχω θίξει ποτέ μέσα στο blog, αλλά επειδή εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ YouTubers που το έχουν σαν βασική θεματολογία στο κανάλι τους, σήμερα σκέφτηκα να μοιραστώ την άποψή μου.
Η γρήγορη μόδα (fast fashion) αφορά τη βιομηχανία της μόδας, μέρος της οποίας πολλές εταιρείες επιλέγουν ως μέθοδο των προωθητικών ενεργειών τους να κυκλοφορούν και να παράγουν συνεχώς νέα κολεξιόν ρούχων, δημιουργώντας πολλές διαφορετικές σεζόν μέσα στις ήδη υπάρχουσες σεζόν.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλη αρνητική επίπτωση στο περιβάλλον από τον όγκο των ρούχων που παράγονται και από τα υλικά που χρησιμοποιούνται. Αυτά τα ρούχα συνήθως είναι μαζικής παραγωγής, χαμηλής ποιότητας και τιμής, με αποτέλεσμα να μην έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής.
Όσοι προωθούν έναν ηθικό τρόπο ζωής στην ουσία είναι ενάντια στην βιομηχανία της γρήγορης μόδας και δεν επιλέγουν να αγοράζουν ρούχα από τέτοιες επιχειρήσεις, γιατί δε συμφωνούν με την πολιτική των εταιρειών αυτών και με τον τρόπο παραγωγής των ρούχων. Διότι χαμηλό κόστος σημαίνει φθηνό εργατικό δυναμικό, που στις περισσότερες περιπτώσεις συνοδεύεται από άθλιες συνθήκες εργασίας και κακομεταχείρηση.
Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν όσοι άνθρωποι είναι αντίθετοι με αυτή τη λογική είναι να πληροφορήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος ανθρώπων γίνεται, ώστε έπειτα με την αγοραστική τους δύναμη να σταματήσουν να αγοράζουν ρούχα από αυτές τις εταιρείες με σκοπό να τις συνετίσουν, για να αλλάξουν τον τρόπο παραγωγής τους και τον τρόπο αντιμετώπισης του προσωπικού τους.
Και εδώ έρχεται η δική μου ένσταση. Υπάρχουν ένα σωρό θέματα που είναι γνωστά, δεν είναι ηθικά, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουν να συμβαίνουν στον κόσμο. Στην ουσία όσοι είναι ενάντια της ιδεολογίας της βιομηχανίας της γρήγορης μόδας πάνε να νικήσουν το έγκλημα, μόνο που είναι στην πραγματικότητα δύσκολο να αλλάξεις τη νοοτροπία του εγκληματία. Και ας πάρουμε ένα πολύ απλό παράδειγμα. Όλοι μας είμαστε επιρρεπείς σε καταχρήσεις ακόμα κι αν γνωρίζουμε τις συνέπειες. Γιατί πείτε μου ποιος δεν τρώει γλυκά ή δεν καπνίζει ακόμα κι αν γνωρίζει τον κίνδυνο που έχουν για την υγεία του;
Κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και είναι εγκρατείς ενώ άλλοι όχι. Αυτό που θεωρώ εγώ κακό μπορεί να μην είναι το ίδιο κακό για εσένα ή για κάποιον άλλον. Όλοι έχουμε διαφορετικούς κώδικες ηθικής. Γιατί στην πραγματικότητα η ηθική είναι υποκειμενική. Δεν μπορείς να εκπαιδεύσεις ηθικά ανθρώπους με διαφορετικούς κώδικες ηθικής.
Μια εταιρεία όταν ο μοναδικός της σκοπός είναι το κέρδος ακόμα κι αν παρανομεί δεν την ενδιαφέρει. Δε μπορείς να συνετίσεις μια εταιρεία και έναν άνθρωπο που δε θέλει να συνετιστεί. Πολλοί αυτή τη στιγμή διακινδυνεύουν τη ζωή τους καπνίζοντας, αλλά συνεχίζουν να το κάνουν χωρίς να τους απασχολούν οι συνέπειες. Έχουν αποβάλει καν από το μυαλό τους ότι το κάπνισμα πρόκειται για μια κακή συνήθεια, αλλά το αντιμετωπίζουν σαν μέρος της καθημερινότητας τους. Μέρος του τρόπου ζωής τους.
Έτσι όσο εγώ και οποιοσδήποτε άλλος προσπαθήσει να ξεσκεπάσει τι κρύβεται πίσω από μια κατάσταση, η σοβαρότητα της κατάστασης δε θα επηρεάσει όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό, γιατί ο καθένας βλέπει την ίδια κατάσταση διαφορετικά. Αυτό που θα πειράξει εμένα κι εσένα μπορεί να μην πειράζει εκατομμύρια άλλους. Όπως ακριβώς δεν ενοχλεί δισεκατομμύρια κόσμο ότι πεθαίνουν τρισεκατομμύρια ζώα για την τροφή του.
Για να λύσεις λοιπόν το πρόβλημα της γρήγορης μόδας από τη ρίζα του, δεν αρκεί να ενημερώσεις τον κόσμο. Γιατί το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Για να λυθεί η διαφθορά από τη ρίζα, πρέπει να βοηθήσεις τους εργαζόμενους σε αυτές τις εταιρείες να αναγνωρίσουν την προσωπική τους αξία και να μη καταδέχονται να δουλεύουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό για τους ανθρώπους στις υποανάπτυκτες χώρες λόγω έλλειψης εκπαίδευσης, τότε πρέπει να κάνεις τους εργαζόμενους στις αναπτυγμένες χώρες να σταματήσουν να δουλεύουν για αυτές τις εταιρείες.
Στην ουσία όσο λυπηρό κι αν είναι, είναι ευκολότερο να πείσεις τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν για τον εαυτό τους παρά για τον συνάνθρωπό τους. Αλλά από τη στιγμή που ο καθένας αρχίζει να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του αυτόματα οι δικές του πράξεις επηρεάζουν θετικά και κάθε συνάνθρωπο του.
Όσοι δουλεύουν σε διεφθαρμένες επιχειρήσεις στην ουσία είναι συνεργοί στο έγκλημα. Αν ο καθένας έχει αυτοεκτίμηση και ανεπτυγμένη ηθική είναι δύσκολο να κλονίσεις τη σχέση που έχει με τον εαυτό του. Ο άνθρωπος που αναγνωρίζει την αξία του βάζει τον εαυτό του υψηλότερα απ' όλα. Αν κάθε άνθρωπος κάνει το ίδιο, έτσι εξαλείφεις την αδικία. Γιατί αν κανείς δε δέχεται να δουλεύει κάτω από συνθήκες εργασίας που δεν του αξίζουν, αυτόματα χάνει η κάθε επιχείρηση το εργατικό δυναμικό της, τα προϊόντα ή υπηρεσίες της, άρα και τα έσοδα της. Έτσι αφού δεν έχει τρόπο να βγάλει κέρδος αναγκάζεται να αλλάξει την πολιτική της, γιατί αν δε το κάνει δε θα βρει άνθρωπο να δουλέψει για αυτή.
Όσο υπομένεις καταστάσεις που σε υποτιμούν, σε υποβιβάζουν και δε σου αξίζουν, δίνεις στην ουσία την άδεια σου να σε εκμεταλλεύονται. Κανείς δεν μπορεί να σε εκμεταλλευτεί αν δε του δώσεις το δικαίωμα να το κάνει.
Γι' αυτό από τη μια όσο κι αν θέλω εγώ και άλλοι να παλέψω και να αγωνιστώ για τα δικαιώματα όλων, αν εσύ δεν αναγνωρίζεις ότι έχεις δικαιώματα είσαι άξιος της μοίρας σου. Γιατί εσύ τουλάχιστον έχεις νοημοσύνη, μπορείς να τα διεκδικήσεις, να μιλήσεις, να εναντιωθείς και να παλέψεις για αυτά. Τα ζώα από την άλλη και άλλα περιβαλλοντικά θέματα που αφορούν άλλα είδη στον πλανήτη, που δεν έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, εγώ και όσοι αντιλαμβανόμαστε αυτήν την αναγκαιότητα είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε εκ μέρους τους για το καλό όλων.
Αν σας άρεσε το σημερινό post κάντε Like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας σε Instagram και Twitter για να μη χάνετε όλες τις νέες ενημερώσεις!
Δημοσίευση σχολίου